معمای تفسیر در آثار ساموئل بکت (براساس رهیافت های تئودورآدورنو مبنی بر تفسیر اثر هنری)

معناباختگی، به مثابه ی مهم ترین خصلت زیبایی شناختیِ آثار ساموئل بکت و آن چه تئاتر ابسورد نامیده می شود، شیوه ای از مواجهه ی آثار هنری مدرنیستی با اضمحلال و فروپاشی معنا و وضعیت ناشی از بحران مدرنیته است. این آثار از طریق نفیِ معنا و به عبارتی با رویکرد نفی گرایانه، که از فرم و شیوه ی مواجهه ی اثر با مسائل خود ناشی می شود، در جهت بیانِ بیان ناپذیری امرِ ناممکن تلاش می کنند. این مقاله می کوشد از منظر زیباییشناسی آدورنویی و در چارچوب رهیافت های وی در خصوص اثر هنری، نشان دهد که معناباختگی در آثار نمایشی بکت، نه تنها ضرورتی فلسفی و هنری است، بلکه به عنوان خصلت اجتناب ناپذیرِ فرم این آثار، حاصل معماگونگی آن ها است. بر همین اساس، دیالکتیک نهفته در بطن اثر هنری به مثابه ی معما، آن را مستعد تفسیر می سازد، اما اثر به همان اندازه که مشتاقِ بروز و ظهور محتوای حقیقیِ خود است به همان میزان هم از این امر پرهیز می کند و با نفی هرگونه تفسیری در ابهام و گنگ بودگی بیش تر فروم یرود. در تقابل با این کنش تفسیرگریز اثر هنری، تفسیر می کوشد با پیش گیری از گسست عناصر اثر و غلبه بر تعیّن ناپذیری آن ها خود را از بطن اثر نمایان سازد و با ظهور از ورای محاق معما، بر ابهام و عبث نماییِ آن چیره شود. اما واضح است که در این دیالکتیکِ سلبی آنچه همواره غایب خواهد ماند معنای معمای اثر است.